Nature

6- معدود دوستان عزیزی که از وبلاگ قبلی برای اینجا کامنت میذارن رو اغلب از روی آی پی و مشخصات دیگه، میشناسم. ولی با اینحال، کاش آدرس داشته باشید تا بتونم پیامتون رو منتشر کنم و از حضورتون بهره مند بشم. هر چند، هرگز در جایگاهی نیستم که از مخاطبانم توقع داشته باشم در بیان ثبت نام کنند، بنابراین باز هم پوزش میخوام و امیدوارم بنده رو در ضرورت دفع مزاحمت درک بفرمایید.

7- هیچ اشکالی نداره اگر روح ما مریض باشه. مشکل اونجاست که اقدام به درمانش نمیکنیم. به افرادی که از ایجاد مزاحمت (بهر شکلی که هست) لذت میبرند، پیشنهاد میکنم لطفاً به روان پزشک متخصص مراجعه نمایید. مشابه این رفتار  سادیسمی ناهنجار رو بشخصه در مطب دکتر مشاورم از سوی شخصی نسبت به شخصی دیگر دیدم. عمیقاً متأثر شدم در حالیکه او فقط پیش خودش، خودش رو عاشق میپنداشت و از جدیت و همیت اش در پیگیری ابراز احساسات، حتی با علم به اینکه داره شخص مقابلش رو آزار میده لذت میبرد. چنین رفتارهایی میتونن ناشی از نوعی اختلال ذهنی و شخصیتی باشن و با تشخیص پزشک، و مصرف دارو، ان شاءالله بهبود خواهند یافت.

متأسفانه بنده خود شرایط روحی مناسبی ندارم و حداقلش این هست که نمیتونم پذیرای بیماران باشم. یادآوری میکنم تنها مجال ابراز اجتماعی من این وبلاگ بود که به این شکل، محدودش کردید. هرچند، از اونجایی که از این آزار لذت میبرید، پس متذکر شدن اینکه چه خسارتی به من تحمیل کردید مشخصاً سودی نداره.

پی نوشت تکمیلی:

- کارگردان: Michael Haneke

- زبان: روسی

مدل فیلم از اوناست که بازیگراش یکی دو نفر بیشتر نیست، موسیقی متن، حداقله، و بیشتر صدای محیطه. ریتم فیلم سریع نیست و رئاله. داستانش بد نیست خوبه. بعضی جاهاش شوکه کننده است. در کل بدک نبود. ولی از اون فیلمهاست که بهش ارجاع میشه. معناگرا - معمایی- و کمی درام.

داستانش از اینجا شروع میشه که یک زن و شوهر که دارن زندگیشونو میکنن، با فیلمهای ویدئویی که هر روز براشون ارسال میشه و ضبط تمام وقتِ تصاویر کوچه ی خودشونه مواجه میشن و این رو تهدید آمیز میدونن...

دکور خونه فوق العاده جالب توجهه!

- کارگردان: Alex Simmons

این فیلم رو حتی تبدیل به ویس کردم و هر از گاهی میذارم تو بک گراند کارهام پخش بشه. از اون فیلمهاست که هزاران بار دیدنش خسته ام نمیکنه و دیالوگهاش رو حفظم و عین دیوونه ها باهاش زمزمه میکنم! موسیقیشو دوست دارم و حال و هواش حالمو خوب میکنه. ولی خیلی سبکش با بقیه ی فیلمهایی که میگم تکرارشون رو دوست دارم فرق میکنه.

در واقع... فیلم، از نظر تکرار شدن، مثل فیلمهای کریستوفر نولان نیست! :) تکرارش فقط برام شیرینه. زیبا و دل انگیزه.

وقتایی که زندگی، دیگه چیزی برام نداره...

خلاصه داستان اینه که یک مرد که درست روز قبل از عروسیش، نامزدش باهاش بهم میزنه، فرداش دوستش میاد پیشش و بهش میگه سفر ماه عسلتو کنسل نکن، بیا با هم بریم!...

مدلش گی نیست. اتفاقاً بنظرم اون چیزیه که بعنوان مفهوم «دوستی» داره با جوگیر شدن آدمها در تشخیص علائقشون حذف میشه...

یه دوست خوب، و کمی هم طبیعت، که معنی زندگی و اولویتهاش رو بهت برگردونه...

- کارگردان: Gabor Csupo

فیلم کمی تخیلیه و برای نوجوانان به پایینه. ولی زیباست. دیدنش نیروهای خفته و کودکی های گم شده رو پیدا میکنه... انسانیت رو بر میگردونه...

- کارگردان: Alejandro Gonzalez Inarritu

یکی از بچه های بیان معرفی کرده بود و من دیدم. فیلم خوب و جالبی بود. بشدت معنا گراست. و فکر میکنم توصیفی که ایشون کرده بود براش مناسبه. اینکه:

اون چیزی که فکر میکنید نیست. (مثل مرد عنکبوتی، مرد مورچه ای و ....!)

دوم اینکه فیلم تقریباً بدون کات (یا حداقل به سبکِ بدونِ کات) ساخته شده و خیلی جالب و تمیزه.

سوم اینکه موسیقی متن هم جالبه.

اسم این سبک موسیقی یادم نیست ولی از اون مدل هاست که یک ساعت- دو ساعت میزنن و دائم ضربهای مختلف میاد روش. رادیو آوا گاهی چنین موسیقی هایی رو پخش میکنه و من قبلاً غر میزدم و فکر میکردم که "آخه این چیه چرا تموم نمیشه؟... تایمشون خالی مونده نمیدونن چی پخش کنن؟ :)" تا اینکه دیدم نه مثل اینکه یک سبکه و کاربردش هم بنظرم توی این فیلم به شکل زیبایی به نمایش در اومده. یعنی فلسفه ی اون طولانی بودنش رو میفهمی و من اولین بار بود که تونستم از چنین موسیقی ای لذت ببرم. یجورایی میبردت تو عمق و میره تو لایه های مغزت و تا میای یادت بره که اصلاً داری صدایی میشنوی، تغییر میکنه و بنظرم در نوع خودش زیباست.

از انتهای فیلم هم هزار تا برداشت میشه کرد... من که اینجوری بودم: 🤔

:)