Nature

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :

سلام بر شما
همونطور که عرض کردم هرکسی از ظن خود شد یار من... عزیزان هم فقط احساساتی که به انسانها نزدیکتر هست رو درک کرده اند و منطق خاصی برای مرز بندی بین عواطف موجودات نیست. بنده زیست شناس هستم و فرق بین احساس درد توسط یک عصب، یا تأثیر انرژی مثبت بر ذرات رو میفهمم اما اگر بنا به احترام گذاشتن باشه، مرزی وجود نداره که بگید به کدوم از اینها باید احترام گذاشت و احترام گذاشتن رو هم به نکشتن و نخوردن تعبیر کرد در حالی که اصل موضوع بشدت زیر سواله یا بهتر بگم باید پرسید که در موجودات عالم، دقیقاً از کجا به بعد، باید اونها رو نخورد؟! حالا بماند که آیا خوردن موجودات بی احترامیه؟... میدونید... بنظر میاد بسیاری از نظریات امروز بشدت تحت تأثیر عواطف رنج دیده ی ماست که تحلیلی شتاب زده رو با خودش همراه کرده و خروجی ای ناقص به ما میده.
یکی از اصول مسلمی که همه ی ما بخوبی درک میکنیم اینه که بیشتر مسائل جهان 0 و 1ی نیستند که بطور «مطلق» حذف یا تأیید بشن. همه چیز در تعادلی نسبی قرار میگیره و «شرایط» بشدت در تأیید یا رد یک موضوع، تعیین کننده است و نگاههای اینچنینی تک بعدی و ضعیفه. منتها نمیشه بهشون خرده گرفت بالاخره همه ی ما ضعیف هستیم و این افکار هم از اینجا استارت خوردن و ان شاءالله کم کم کامل میشن... نیات این عزیزان خوبه. برای اینکه با حیوانات با خشونت برخورد نشه و در خون ریختن اسراف نشه و خود انسان هم این کار رو در شرایطی با خشونت و قساوت انجام نده. ولی خب در مطرح کردنش همیشه اغراق هست افراط هست تفریط هست... کاریشم نمیشه کرد تا اینکه کم کم خودش درست بشه...

اون خانمی هم که فرمودید عصبانی شدند  و اینا، این عصبانیت ها از خشمهای درونی ما از رنجهای دیگه مونه. من با بسیاری از آدمهایی که محتوای قرآن رو خشن، ضد زن یا مروج خون ریزی عنوان میکردن حرف زده ام. هیچکدوم از اونها خودشون ننشسته اند قرآن بخونن و بعد احساس کنن که این کتاب ناقص یا آزار دهنده است! بلکه همگی از «شنیده»هاشون از زبان دوستان، اساتید، اطرافیان یا فضاهای رسانه ای که احساس میکردن باهاشون هم عقیده هستند، در خلال صحبتها و استدلالهاشون شنیده ان، و همیشه هم دو-سه نفر (یا خیلی بیشتر) آدمِ بدعت گذار یا ریاکار، یا اسلام-نفهمِ مدعی هم پیدا شده که سند و مدرکی باشه برای اونها تا بیشتر و بیشتر از این آیین بدشون بیاد!... باز هم متأسفانه کاریش نمیشه کرد ما باید یاد بگیریم که در جهان «هرچیزی که به دنبالش باشیم» هست و این خودمونیم که انتخاب میکنیم کدوم وجه از اون رو ببینیم.

من میتونم پاسخ به بعضی از این شبهات رو بدم ولی حقیقتش این هست که اگر کسی خودش اون آیه ی مربوط به قصاص رو دیده و آیه ی مربوط به عفو و اسراف نکردن در قصاص رو ندیده، دیگه مسئولش من نیستم این کتاب 1400 ساله که نازل شده و به اندازه ی سن و سال اون آدم، روی طاقچه ی خونه شون یا سر سفره ی نوروز و عقد و یلداشون بوده و نخواستن که ببینن... میدونین...
از طرفی هم این کتاب یک معجزه برای اثبات حقانیت پیامبری هست که این دین رو آورده. یعنی معجزه قرار بوده تازه ثابت کنه که پیامبری که این دین رو آورده راستینه.
دیگه خود معجزه رو نباید اثبات کرد که!

من با خدا شوخی میکنم میگم خدایا این کتابو خودت نازل کردی مسئولیتشم با توئه نه با من! :)
و واقعاً هم همینه. اگر من معتقدم این کتاب یک معجزه است پس اگر شخصی اون رو گشود و خوند و احساسش کرد، که کرد! اگر احساس نکرد دیگه زور زورکی که نمیشه! من بیام اثبات کنم به فلان دلیل به فلان مستند به بهمان علت، این کتاب حقه! این کتاب قراره خودش یک مستند باشه که حق چیه نه اینکه من براش سند بیارم که این خودش حق هست یا نه!

و جالب اینه که آدمهایی که بدون هیچ پیش داوری خودشون کتاب رو باز میکنن و مطالعه میکنن دیدگاه بسیار متفاوتی دارن! اون افرادی که عصبانی میشن از دستِ من، از دست آقا یا خانم x و y که مدعی این کتاب هستن و بهش عمل نمیکنن یا بر اساس قرآن حرفهای غیرمنطقی و غیر عقلانی میزنن عصبانی اند و گذاشتن به حساب خود قرآن، حالا هرچقدر که براشون قرآن رو بخونی یا خودشون با همون خشم و نفرت بخونن، بقول خود قرآن، فقط بر نفرتشون اضافه میکنه!... بهر حال من با خدا میگم خدایا این کتاب خودته خودتم گفتی حفظش میکنی دیگه! والا! من چرا باید اینقدر حرص بخورم؟:)

یه نکته ی دیگه هم اینه که اصولاً قرار نیست این کتاب حاوی «همه چیز» باشه! و شاید هم باشه و ما هنوز نفهمیدیم!... از کجا معلوم؟...
یعنی منظورم اینه که من وقتی قرآن رو میخونم «معجزه» بودنش رو احساس میکنم. بعد ایمان میارم به حقانیت پیامبرش. و بعد به آیینی که او برای من آورده ایمان می آرم. این تازه وقتیه که من از پیش، به خدا ایمان دارم و مذهبم رو آپدیت میکنم.
در هر حال، هرچه که هست، این فاصله ی سبک زندگی (یا هر عامل دیگه که علتِ این تاخیر در درک مردم هست) باعث شده تا تغییرات در احکام ما بسیار کند صورت میگیره و در این بازه ای که تغییری صورت بگیره خیلی از ماها دق میکنیم! :): چه بسیار زنان و دختران مسلمان در کشورهای دیگه فقط بخاطر اینکه با روسری روی سرشون شناخته میشدن، از ورود به دانشگاه و غیره منع شدند و حتی بهشون حمله شد و کشته شدند تا اینکه بالاخره یکی از علما فتوا دادن که اگر در اون کشورها احساس امنیت نمیکنن یا میخوان مسلمان بودنشون مخفی بمونه میتونن حجاب نداشته باشن. خب چرا این موضوع رو اینقدر دیر درک کردند؟...
درست مثل اینکه تا وقتی من خودم پزشک نشده ام، هر چقدر هم که مطالعه داشته باشم، بالاخره ناچارم به نسخه ی دکترم عمل کنم یا اینکه زحمت بکشم و خودم دکتر بشم!...
خب حالا که من حوصله ندارم مجتهد بشم، پس تنها کاری که از دست من بر میاد اینه که این نیازهای جدید رو برای فقیه تشریح کنم و اصرار کنم و این گزارشات به حدی زیاد بشن که اون فقیه احساس کنه نیاز به تغییر اون احکام هست که خب شخص بنده که حوصله ی این کارو هم ندارم (به دلائلی!)،.. میدونم که به مرور زمان این اتفاق خواهد افتاد و با دلی اندوهگین فقط صبر میکنم...
اما با این وجود، هر چقدر هم از این نواقص در اجرای احکام یا حتی فهم احکام در افرادی که مدعی هستند، ببینم، ممکنه از اونها برنجم اما به اصل اعتقاد من به خدا لطمه ای نمیزنه و من این مسئله رو با خودم حل کرده ام.
اون عزیزانی که منتظرند تا اول همه چیز در عالم براشون اثبات بشه بعد ایمان بیارن، داستان رو کلا اشتباه گرفتن، ایمان داشتن که زورکی نیست! :) من هم اصراری ندارم ایمان بیارن به من چیزی نمیرسه! نیارن هم از من چیزی کم نمیشه!! :)) بنظرم شما هم  خودتون رو ناراحت نکنید... :) البته شوخی میکنم میگم چیزی به من نمیرسه، بالاخره آدم از اینکه بقیه ی هم نوعانش در درگیری با یک مفهوم در نوعی عذاب باشن، ناراحت باشن، در عذابه. ولی بهرحال، کاری که نمیشه کرد، دربِ دنیایِ قلب هر کس، یک دستگیره بیشتر نداره و اون هم از درون باز میشه! بزور که نمیشه داخل شد... چه بسا اصلاً این منم که اشتباه میکنم و به مرور زمان چیزهای بیشتری یاد بگیرم؟...

شک کردن اشکالی نداره. آدم فکر میکنه، سوال میکنه، می اندیشه. اما من توقع ندارم آیات قرآن، کلمه به کلمه درباره ی همه چیز صحبت کنه.
بسیاری از موضوعات در دنیا پیچیده هستند و درک ما نه از علوم کامل هست و نه از قران! هر کس از گمان خودش آیات قران رو ترجمه و تفسیر کرده. باور کنید پیش اومده آیه ای رو خوندم و بعد فکم افتاده پایین از بس اون آیه خاص بوده! من کمی به زبان عربی مسلط هستم و تفاوت معنای قرآن با ترجمه رو متوجه میشم و قسم میخورم به هیچ وجه، ترجمه مشابه متن نیست و وقتی اون آیه رو میخوندم تمام بدنم یخ کرد بحدی که اون آیه کد گذاری شده بود و بحدی که انتخاب کلماتش هوشمندانه بود طوری که از موضوعی روایت میکرد که بشدت پوشیده و محرمانه بنظر میرسید و بعد به ترجمه که میرفتی، مترجم احتمالاً بر اساس شأن نزول ایه، خودش در پرانتز یا حتی بدون پرانتز با اضافه کردن کلماتی سعی داشت آیه رو «معنی دار» کنه. در حالیکه اگر سعی نمیکرد بهش معنی بده و همونطور کد گذاری شده ترجمه اش میکرد، خواننده با مطالعه اش مطلبِ ادراکیِ خودش رو از اون برداشت میکرد!
بسیاری از اون آیاتی هم که مورد اعتراض این افراد هستن همین حالت رو دارن و من دیگه خودم رو مدتهاست که برای تشریح و تعبیرش زحمت نمیدم چون میدونم که اگر اون فرد میخواست واقعاً اون آیه رو مطالعه کرده باشه در اون تأمل میکرد. خداوند فرموده : «ولقد یسرنا القرآن لذکر فهل من مدکر؟» (ما قرآن رو برای فهمیدن یا یاد کردن آسان کردیم حالا آیا کسی هست که در اون عمیق بشه و اندیشه کنه؟)
اگر انسانی از چیزی رنجیده که اون به دردی در قلبش تبدیل شده، با اون قلب درد نمیتونه احساس نزدیکی با قرآن داشته باشه تا روزی که «خودش» اراده کنه که اون کتاب رو بدون این پیش داروی ها باز کنه... و از من هم کاری بر نمیاد....

من نه از این افراد بیزارم و نه ناراحت. میدونم که چه دردی میکشن و من خودم هم این دردها رو میکشم و فقط فرقمون اینه که من میدونم که تقصیر قرآن یا خدا یا اسلام نیست و اونها در پیدا کردن مقصر، فعلاً یقه ی اینها رو گرفته اند! در پیدا کردن مقصر، خیلی هامون اشتباه میکنیم و کم کم ممکنه نظرمون تغییر کنه برای همین خیلی حرص نمیخورم و میدونم که اونها هم همون چیزی که من دوست دارم رو دوست دارن و همون چیزی که من ازش بیزارم ازش بیزارن فقط در تشخیص مصداقش با هم اختلاف داریم که این خیلی میتونه متغیر باشه پس چرا ازشون عصبانی بشم حتی اگه اونها از من عصبانی بشن! :)
درست میشه... کم کم درست میشه... :)

ما انسانیم و شاید شرایطی پیش بیاد که همه جا منفجر بشه و جنگ جهانی بشه و مثلاً به یک زندگی بدوی برگردیم! بالاخره نیاز پیدا میکنیم که از جنگل ارزاق خودمون رو تهیه کنیم پس اصل شکار کردن هم نسبیه و اینطوری نیست که مطلقاً اشکال داشته باشه. اما هر چیزی آدابی داره و اون آدابه که باعث میشه حد ومرز نگه داریم و وحشیانه عمل نکنیم. تمامِ حکمت در انسان بودن همین حد نگه داشتنه! وگرنه حشرات هم درد رو احساس میکنن پس ما نباید اگر مزرعه مون رو ملخ زد، بهشون سم پاشی کنیم! هوم؟ یا اگر ماری به بچه مون حمله کرد از بچه مون دفاع کنیم؟.. ما هم بخشی از این طبیعت هستیم و تمام نکته ای که در انسان بودنِ ما هست اینه که با عقلمون بهترین مکان رو برای زندگی انتخاب کنیم تا کمترین گونه های گیاهی در معرض انقراض قرار بگیرن یا حتی اگر گونه ای در معرض انقراضه، اون رو جابجا کنیم و ازش محافظت کنیم تا منقرض نشه و دوباره تکثیر بشه. یا از عقلمون استفاده کنیم و از هر کجای طبیعت که استفاده میکنیم چه از بذر یک گیاه که حاصل عمر اون گیاه هست، چه از چوب درخت که حاصل 80 سال زندگی اون درخته، چه یک قارچ، چه گوشت یک حیوان یا تخم یک پرنده یا شیر گوسفند یا عسل زنبور، یا خاویارِ ماهی، در اون حد نگه داریم و وقتی اونها رو پرورش میدیم هم باهاشون به ملایمت رفتار کنیم و برامون تبدیل به شیء و وسیله نشن. کما اینکه حتی با اشیاء هم شایسته نیست که آدم بد برخورد کنه!
میدونید من حتی وقتی عصبانی هستم و خودکارم رو پرت میکنم روی میز بعد دلم براش میسوزه برش میدارم و ازش معذرت میخوام، از میزم هم معذرت میخوام و اقرار میکنم که من خشمگین هستم و حق ندارم خشمم رو روی شماها پیاده کنم چون شما به من چیزی جز خدمت نکردید!... و شاید خنده تون بیاد ولی اینو حس میکنم که از دلشون در اومد! :)

تا ابد هم که بحث بشه، حقیقتی که در درونمون هست رو همه میدونیم و میفهمیم و چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است :) حالا میخوایم با بیان یا ضد بیانش کمی تفریح کنیم خب تفریح کنیم! اصلاً جدی باشیم!
Why not؟


خوبه که روی سوالاتتون تحقیق و مطالعه میکنید.
ولی من خودم بشخصه جواب خیلی از اینها رو ندونم هم مشکلی برام پیش نمیاد چون احساس میکنم چیزی که در زندگیم بهش نیاز داشتم چیز دیگری بود و به دنبالش رفتم و درباره اش مطالعه و سوال کردم و مدتها فکر کردم و بعداً یک روز برام روشن شد و بعد از اون بقیه ی مسائل برام مثل آبِ نطلبیده می مونن که اگر بدونم که خب به به عالیه، مراده! و اگر ندونم هم خیلی تشنه اش نیستم، میدونین...

و احساس میکنم بسیاری از ماها درگیر پاسخ دادن به شبهاتی هستیم که بهانه های وجود ما برای ابراز دردی هستند که ریشه در جای دیگه ای در فراق دیگه ای داره... ما امروز خیلی بیشتر از نیازمون هم میدونیم اما گویی سیر نمیشیم... این همه دونستن و صبح تا شب بحث کردن برای چیه؟
وجودهای ما بی قراره و به دنبال جواب. اما سوال درست رو نمیپرسیم...

باز هم متشکرم از حضورتون و ببخشید اگر خیلی پر حرفی کردم یا جسته گریخته حرف زدم...
خیلی احوال بحث ندارم و اینها رو هم درد و دلاً تایپ کردم امیدوارم کم و کاستی اگر هست به حساب من بگذارید و به تحقیقات خودتون ادامه بدین :)
از دعای خیرتون ممنونم و متقابلاً بهترین ها رو از خداوند برای شما خواستارم
در پناه خداوند زیبای زیبادوستِ هنرمندِ عادلِ مهربان باشید...

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :

پاسخ :