Saturday 22 Shahrivar 99
- کارگردان: David Robert Mitchell
گفتم درباره ی فیلم بد هم مینویسم.
و این فیلمی است به غایت چرت. برای زیر 18 یا همراه با خانواده، بهیچ وجه توصیه نمیشه.
- نقد فنی: تنها نقطه ی قوتش اینه که توی ژانر ترسناک، از مصادیق ترس، بخصوص فوبیاهای انسانی که توی فیلمهای دیگه بصورت "حقه" مطرح میشن، بشکلی "علنی" استفاده میکنه. یعنی مثلاً در سایر فیلمهای ترسناک شما تصور میکنید کسی توی اتاقه ولی نیست (در این فیلم، هست). شما چیزی رو میبینید که بقیه نمیبینن و هیچ راهی نیست که ببیننش (در این فیلم بالاخره راهی پیدا میشه!)، یا اتفاقات ماوراءالطبیعه فقط در حضور شما رخ میده نه در حضور بقیه (ولی اینجا در حضور بقیه هم رخ میده). لذا نمره ی ترسناک بودن رو با ورود بی مهابا و مستقیمِ ترس به اتاق، دریافت میکنه. یعنی اگر از تاریکی، بختک یا روح میترسید واقعاً میتونه حالتون رو بد کنه و تا مدتی نگذاره تنها بمونید یا بخوابید.
از این نظر به بعضی صحنه هاش در برخی فیلمها ارجاع شده.
برای عاشقان فیلم ترسناک ایده آله، نه؟!
ولی من میگم نه. چون فیلمهای ترسناکی حتی به معروفی فیلم جن گیر یا کینه هم در انتها پیامی دارن، یه چیزی که به یه دردی بخوره، حتی اگر بخواد بنوعی به فساد اشاره کنه (مثل فیلم یتیم) باز هم حرفی داره. اما اینیکی هیچ پیامی نداره (مگه اینکه بخوای الکی یچیزی بلغور کنی که مثلا: دوستها به هم کمک میکنن! یا جامعه باید از بی اخلاقی در بیاد!)..
+ What 'Me' Saying: حس بد و منفی (یا شیطانی)ای داره که حتی از همون اول با صحنه ی ساده ای مثل غرق کردن مورچه توی آب در یک حیاط ساده و ریلکس احساس میشه. من خودم طرفدار فیلمهای ترسناکم اما Trust me، این فیلم حال آدم رو خوب نمیکنه.
++ As a typical mother: اگر بجای منصرف شدن کنجکاو شدید؛ پیشنهاد میکنم حداقل برای فکر خودتون ارزش قائل شده و نسخه ی سانسور شده اش رو ببینید یا صحنه های زننده اش رو جلو بزنید چون خللی به داستان وارد نمیکنه. با این حال باز هم از بار چرت بودن و غیراخلاقی بودن اصل موضوع فیلم کم نمیکنه.
+++ غر مضاعف: حیف عناصر مهم ترس که در بی محتوایی به هدر رفته! :)