Nature

- کارگردان: Frank Darabont

این فیلم رو همین دیروز از تلویزیون دیدم. فیلم زیبا و جذابی بود. از همون سکانس اول جذاب و کوبنده شروع میشه و بعد پا به پا تو رو به سمت خودش میکشونه. داستان جالب، روایت جالب، بازیگری عالی، دیالوگ ها درخشان،... حالتو سرجاش میاره.

خب، قدیمی و کمی اغراق آمیزه اما فیلم قشنگیه.

پ ن: لحظه ی اول که اسم فیلم رو بالای تلویزیون دیدم، فکر کردم با یک فیلم ژاپنی طرفم! بعد فهمیدم فیلم آمریکائیه و شاوشنک هم اسمِ یک زندانه.

+ این جمله رو دوست داشتم:

امید، احساس خطرناکیه. اونقدر که بهتره به نداشتنش عادت کنی.

[و بعد، جوابی که در ادامه ی فیلم برای امید به نمایش گذاشته میشه...]

++ چقدر ولی درکش برام سخت بود. احساس میکنم روزی اینجور آدمی بودم یا میتونستم باشم. اما امروز نیستم. خیلی فاصله دارم باهاش. و همش یجورایی نگران بودم در حینِ تماشای فیلم. نگران اتفاقی که البته نیفتاد. اما اگر من بودم، احتمالاً خیلی زود می افتاد. خیلی خیلی زود. همون بعد از نوشابه خوردنِ روی پشت بوم...

نمیدونم.