Tuesday 23 Farvardin 01
پِلیا اندیوی فولیا (Pellia endiviifolia)
- معمولاً یک تالِ سبز یا حتی سبزِ مایل به سیاه دارد که تا حدودِ 1cm عریض بوده، و بدونِ سایه ی قرمز است.
- در پاییز و اوایلِ زمستان، انشعابات باریک (تا حدودِ 6mm عریض) به تعداد زیاد در نوکِ آن (به شکلِ یک دستکش با انگشتانِ زیاد) تشکیل میشود که گاهی اوقات بقدری فراوان است که تال وسیعتری که روی آن رشد کرده است را محو میکنند.
- این گیاهان، دو پایه هستند. یک لوله ی عمودی (قائم)، اندام ماده را احاطه میکند. این لوله یک دهانه ی دندانه دار دارد. انشعاباتِ پاییزیِ این گیاه، معمولاً غیر قابل تردید هستند و حتی در تابستان، بقایای پوسیده شده، اغلب قابل یافت اند، اگر، شاخه های اصلی به دقت بررسی شود.
Pellia endiviifolia - پایه ی نر
Pellia endiviifolia - پایه ی نر
Pellia endiviifolia - پایه ی ماده
- شاخه ها یا انشعاباتِ جدا شده، بدونِ حضورِ انشعاب اصلی، ممکن است به سختی قابلِ تشخیص باشد (از این نظر که شبیه به گیاهِ Riccardia chamedryfolia می شود.) و ممکن است مجبور شوید بطور میکروسکوپی بررسی کنید که اگر حاشیه ی عریض تر، و رگبرگِ میانیِ مشخص تر در آن ظاهر باشد، Pellia است.
- تال، منشعب نشده، از نظر دوپایه بودن، با P. epiphylla متفاوت است، و از نظر آن دندانه های دهانه ی لوله ی احاطه کننده ی اندام ماده نیز، با P. neesiana فرق دارد.
- هر پلیایی که در محیطی بسیار آهکی باشد، P. endiviifolia خواهد بود، بنابراین، تشخیصِ آن روی زمین هم گاهی میتواند مطمئن باشد؛ هر چند، که اگر باهوش باشیم، این کار کمی بی احتیاطی است.
- در مقایسه با گیاهانِ مشابه، گیاهِ Aneura pinguis بشدت سبزتر از P. endiviifolia است، رگبرگِ میانی در ان کمتر مشخص بوده و نوکِ تال، کمتر لوب دار است. بعلاوه اینکه A. pinguis بنظر علفی می آید در حالی که گونه های پلیا بصورتِ توده ای ظاهر میشوند.
- P. endiviifolia در محیطهای قلیایی، جای P. epiphylla را می گیرد؛ که توسطِ نهرها (جریانها)ی آب رشد میکند. همچنین، در مجاورت چشمه ها و فواره ها، در مسیرهای سایه دار و گردشگاه های جنگلی، در مردابها و تَل های شنی، روی زمین های مرطوبِ معادنِ گچ، و روی صخره های بیرون زده ای که چکه میکنند، رشد میکند.
